De jachtpartij; Who did it?

Negen vrienden vieren oudejaarsavond in een idyllische villa in de Schotse Hooglanden. Het lijkt de perfecte plek om hun gehaaste Londense leven achter zich te laten en van elkaars gezelschap te genieten. Het ontbreekt de vrienden aan niets: ze hebben een prachtig uitzicht, een knappend haardvuur, een provisiekast vol eten en liters champagne. Maar wat ze ook hebben is geheimen voor elkaar, langgekoesterde jaloezie en bergen opgekropte woede. Terwijl de sneeuw buiten valt, wordt de spanning in de villa ondraaglijk.
Als de lucht op nieuwjaarsdag opklaart is een van de gasten dood. En één van de anderen is de moordenaar.
Maar wie?


De jachtpartij, een  boek wat in de leesclubs en op internet alom werd geprezen, dus die moest ik ook lezen.

Een aantrekkelijk en spannend geschreven verhaal. Ieder blijkt zijn eigen beweegredenen te hebben om samen te komen en de oudejaarsavond te vieren. De één wil erg graag een plek in de vriendenclub, de ander voelt zich er buiten staat omdat ze geen partner heeft, een stel heeft het gevoel de vriendengroep ontgroeit te zijn en zo heeft ieder van de 9 personen zijn eigen verhaal.

Een verhaal wat ik eerst niet erg duidelijk vond, maar wel in een erg prettige stijl is geschreven waardoor ik doorlas en de puzzelstukjes steeds meer op zijn plaats vielen. Een aantal personages intrigeerden me echt. Waarom waren ze daar? 

Een huis in the middle of nowhere, met twee op zijn minst vreemde beheerders van het huis en bijbehorend landgoed.

Dan blijkt er ook nog een seriemoordenaar in de streek rond te waren en wordt een van de gasten dood gevonden. 

Voldoende ingrediënten om een verhaal spannend neer te zetten, waarvan het boek het resultaat is. Als lezer ben je aan het meepuzzelen. Voor mij was het lang onduidelijk wie nu de moord had gepleegd. 


Een aanrader!

Het verhaal van dappere vrouw en dappere kinderen

Wenen, eind jaren dertig. De vijftienjarige Stephan en zijn beste vriendin Zofie-Helene hebben een zorgeloze jeugd, maar hun leven staat op het punt om te slaan. Stephan is Joods en Zofie-Helene is de dochter van een opstandige krantenuitgever. Als Hitler de macht grijpt, slaat het noodlot toe. Maar er is hoop in de duisternis. De Nederlandse verzetsstrijder Truus Wijsmuller-Meijer zet haar leven op het spel om Joodse kinderen naar veiliger gebied te smokkelen, terwijl landen hun grenzen voor het groeiende aantal vluchtelingen sluiten. Als Groot-Brittannië aangeeft kinderen uit het Duitse Rijk toe te laten, is Tante Truus vastberaden, en zij eist toestemming van Eichmann om de kinderen te redden… In een race tegen de klok begeleidt ze Stephan en Zofie-Helene, en uiteindelijk duizenden anderen kinderen, op een levensgevaarlijke tocht naar een onzekere toekomst… Kan ze de kinderen en zichzelf redden?


Truus is getrrouwd met Joop. Truus zet zich in om Joodse kinderen naar veilig gebied te brengen. Zij begint hier al in 1936 mee, toen werd het voor Joodse mensen in Duitsland en Oostenrijk al lastiger door de opkomst van de partij van Adolf Hitler.


Stephan, een Joodse jongen, en Zofie-Helene, een niet Joods meisje zijn bevriend en misschien is Stephan zelfs een beetje verliefd op Zofie-Helene. In de voor Joden steeds lastig wordende tijd in Wenen – met name na de annexatie van Oostenrijk door Hitler in 1938 - ontwikkelen zij zich samen. Stephans vader is eigenaar van de chocoladefabriek Neumann en de moeder van Zofie-Helene is journaliste en anti Hitler.  Beide families raken in het nauw in het leven in Wenen.


Ondertussen loopt er ook een draadje door het boek over Adolf Eichmann. Hoe hij in de partij van Hitler beland en daar doorgroeit naar de top. En hoe hij in de levens van Stephan, Zofie-Helene en Truus verwikkeld raakt

Truus blijft haar gevaarlijke werk doen. Samen met de regering in Engeland ontstaat er een plan om een groot aantal kinderen uit Wenen weg te krijgen en naar Engeland te brengen. Hiervoor moet zij in gesprek met Adolf Eichmann. Slaagt dit plan en hoe gaat het verder met Stephan en Zofie-Helene en hun families?

Het boek komt wat traag op gang met de beschrijvingen van het leven van Stephan en Zofie-Helene, maar langzamerhand ontspint het verhaal zich tot een spannende maar ook ontroerende reis door het leven van de drie hoofdpersonen.

Een prachtig verhaal wat mij heeft ontroerd en aangegrepen en waar ik een traan bij heb gelaten. Onvoorstelbaar erg wat mensen elkaar aan kunnen doen, maar ook onvoorstelbaar mooi wat ze voor elkaar kunnen doen.

Een dikke aanrader!

Mijn naam is Selma

Ze was zeventien toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Tot dan toe had het feit dat Selma joods was geen grote rol in haar leven gespeeld, maar nu werd het ineens een kwestie van leven en dood. Hoewel ze in 1942 werd opgeroepen om zich te melden voor een werkkamp, wist ze daar onderuit te komen. Ze sloot zich aan bij het verzet: onder de naam Margareta van der Kuit, ofwel Marga, vervalste ze documenten en koerierde ze door het hele land. Verscheidene keren ontsnapte ze aan de nazi’s, maar in juli 1944 werd ze verraden en via kamp Vught naar Ravensbrück getransporteerd. Anders dan haar zusje Clara en haar ouders overleefde ze de gruwelen van het kamp. Al die tijd wist niemand dat ze joods was, en niemand kende haar echte naam. Pas na de oorlog durfde ze die weer uit te spreken: Selma.



Selma deed haar verhaal bij DWDD aan de tafel van Matthijs van Nieuwkerk. Wat vond ik haar indrukwekkend; 97 jaar oud en nog steeds krachtig in het leven staan.


De positiviteit is het die tussen de regels door als een rode draad door het hele boek loopt. Natuurlijk had ze ook veel geluk. Ze nam op intuïtie soms net de goede beslissingen of keuzes. 

Toch belandde ze in kamp Ravensbrück toen ze 21 jaar oud was, in juli 1944. Daar waren afschuwelijke momenten schrijft ze. Maar ook daar wist ze te overleven. 
Een Tjsechische  dame adviseerde haar aan leuke dingen te denken en niet op te geven. Selma wist toen nog niet hoe het de rest van haar familie was vergaan, of ze nog leefden. 
Ze had steeds geleefd onder de naam die ze in het verzet gebruikt. Het is aangrijpend als je leest hoe ze de gedachten aan familie en vrienden niet toeliet, omdat ze bang was om ’s nachts in haar slaap te praten en dan te verraden dat ze Joods was. 


Een meer dan indrukwekkend verhaal van een vrouw, die misschien wel, juist omdat ze niet wilde opgeven in de oorlog, nu op 97 jarige leeftijd nog zo helder van geest is en het leven leeft.