Volwassen worden in Suriname

 

Toen je op Hebban kon inschrijven om via het Mezza lezerscafé Centaur van Chris Polanen te lezen heb ik dat gedaan, omdat ik eens een boek buiten mijn comfortzone (thrillers) wilde lezen. Het verhaal van dit boek sprak me aan, mede omdat ik niet eerder een boek las dat zich in Suriname afspeelde. Ik was dan ook blij dat ik mee mocht doen.

Suriname, begin jaren negentig. Student Gili heeft het gevoel dat zijn leven stilstaat. Hij ziet de immense problemen waar Suriname mee kampt en droomt van een betere toekomst in Nederland. Zijn vader, een populaire politicus en playboy die niet omkijkt naar zijn kinderen, lijkt niet van plan om hem daarbij te helpen en zelf heeft Gili geen geld. Zijn enige kans: als springruiter met zijn oude paard Norbert meedoen aan een wedstrijd om met het prijzengeld in Nederland te kunnen studeren. Ondertussen droomt hij van een grote liefde. Dan ontmoet hij niet één, maar twee meisjes die zijn leven op zijn kop zetten en wordt zijn vader gearresteerd na een bomaanslag op het regime.
Centaur is een onvergetelijk, geestig en wervelend verhaal over identiteit, verlangen en volwassen worden in Paramaribo, en over hoe complex liefde en verlies kunnen zijn.

Het verhaal wordt verteld vanuit Gilli (Guiliaume). Pieter, de vader van Gili, is op de achtergrond aanwezig en Gili leeft bij zijn moeder. Gili’s grote droom is om in Nederland voor dierenarts te kunnen gaan studeren, maar daarvoor ontbreekt hem het geld. Gili hoopt met zijn springpaard Norbert een wedstrijd te winnen en met het prijzengeld naar Nederland te kunnen gaan om te studeren. Gili heeft een bijzondere  band met paarden en dan met name met zijn paard Norbert. Het is alsof hij kan voelen wat het paard denkt en alsof Norbert hem aanvoelt. Hoewel Pieter als vader niet een belangrijke rol in het leven van Gili speelt, doet zijn goede vriend Hugo dat wel. Als Gili de eerste stappen op het liefdespad gaat zetten, wordt hij daar door Hugo in begeleid.

Het verhaal is opgebouwd in hoofdstukken die aangeven hoeveel dagen het nog is vóór de wedstrijd plaatsvindt.

De personage van Gili vind ik mooi neergezet en uitgewerkt, hij is echt bezig om het leven en de liefde te ontdekken. Je gaat met Gili mee in zijn gedachten over zowel zijn vader als Hugo. In zijn leven zijn het toch wel de mannen die een de belangrijke rol spelen - misschien is dat ook wel annex aan de cultuur in Suriname-. Gili leert van zowel zijn vader als Hugo hebben geleefd en leert voor zichzelf te kiezen.

Een mooi geschreven boek in een – volgens mij – mooi land. In de jaren negentig, waarin het boek speelt, ging het economisch niet goed in Suriname en  de vooruitzichten voor de jongeren waren dat daardoor ook niet. Politiek gezien was het wat stabieler geworden. Toch wilden nog veel Surinamers naar Nederland om daar aan een toekomst te bouwen. Best wel een worsteling denk ik. Met dit boek geeft Chris Polanen een inkijkje in Suriname en de tijdsgeest van de jaren negentig en wat dit voor de mensen betekende. Wat het extra bijzonder maakt is dat Gili veel overeenkomsten heeft met de auteur, die zelf ook dierenarts is en...van wie de foto op de boekomslag is!

Al met al een boek wat inderdaad buiten mijn comfortzone ligt, maar een boek waar ik wel van heb kunnen genieten en me als lezer ook heeft verrijkt.

Honden voor het leven!

 

Voor het eerst vertelt Arthur Japin over de hond die hem heeft opgevoed en twee puppy’s die zijn kijk op het leven bepalen. Grote thema’s als liefde, hoop, moed en vriendschap komen aan de orde. Herkenbaar voor groot en klein, troostend, aangrijpend en toegankelijk. Een wonderschoon verhaal over hondentrouw, avontuur en vrolijkheid, voor iedereen die van het leven houdt. De prachtige illustraties in kleur van Martijn van der Linden brengen Kellie, Trip en Basso tot leven en nemen je mee naar een wereld van kwispels, modderpoten en vooral veel liefde.

‘“Voor liefde heb je je verstand niet nodig.” Dit is nu typisch zoiets wat ik van Trip heb geleerd. Trip was mijn tweede hondje. Wanneer ik zulke dingen zeg, dat je beter je hart kunt volgen dan je hoofd, dan hoor je eigenlijk hém praten.’ – Arthur Japin, Honden voor het leven

 Wat een ontzettend mooi en lief boekje van Arthur Japin over zijn honden!

Bij mij thuis was er eerder een hond, dan dat ik er was. Nadat Tommie er niet meer was, volgden Dennis, Wesley en Mitzy.

Net als Arthur Japin was en ben ik enig kind. De honden waren als een broer of zus. Soms lijkt het of je gedachten uit kunt wisselen met honden en ze lijken het aan te voelen als je verdriet hebt. Ze zijn deel van het gezin en bepalen de dagelijkse routine en leven in het gezin mee.

Arthur Japin schrijft zo mooi: ’Geef je iets een kans dan kan er iets moois van komen. Dat heeft Trip mij geleerd’.

Er zijn zoveel mooie zinnen die ik zou willen citeren. Als hondenliefhebber herken je zoveel in het boekje! De liefde voor Kellie, Trip en Basso spat van de pagina’s af. Dan heb ik nog niet eens de mooie en beeldende tekeningen benoemd.

Ach wat zou ik ook graag een Basso hebben. Nu is het er niet de tijd voor, maar die tijd komt vast wel. En tot die tijd pak ik gewoon het boekje af en toe eens uit de kast om te lezen.

Een aanrader dus!