Dolores Redondo verrast zeer aangenaam

Met haar Baztan-serie neemt Redondo ons mee naar de regenachtige bossen van het Spaanse Baskenland. Daar is een moordenaar aan het werk: het dode lichaam van een meisje wordt aan de oever van de Baztan-rivier gevonden.
Inspecteur Amaia Salazar wordt op de zaak gezet. Het brengt haar naar haar geboortestreek, waar ze gehoopt had nooit naar terug te keren. Het is de plek van een donker geheim uit haar jeugd, dat haar voor eeuwig heeft beschadigd.

Met Erfenis van de botten heeft Dolores Redondo het tweede deel van de Baztan-serie afgeleverd.

Het boek gaat zo ongeveer verder waar het vorige deel stopte. Met name voor Amaia geldt dit. Zij is de hoofdpersoon in de serie en haar persoonlijk leven, gaat als een rode draad door beide boeken. In het eerste deel komt al een deel van Amaia’s verleden aan bod. In Erfenis van de botten raakt het verleden van Amaia verweven met de gepleegde misdaden lijkt het wel.

Persoonlijk spreekt de schrijfstijl van Dolores Redondo mij erg aan. In de boeken komen de gebruiken en tradities uit het Baskenland aan de orde. Ook in dit verhaal spelen die een belangrijke rol. Het verhaal rondom de misdaden en de daarop volgende zelfmoorden van de daders is goed opgebouwd.  De link met het persoonlijke leven van Amaia is subtiel in het verhaal verweven.

Een boek met een verhaal waar ik enorm door geboeid was. Daarbij is het de schrijfster gelukt om een meer dan waardig opvolger van Beschermengel te schrijven. De sfeer, het verhaal, alles klopt voor mij gewoon. U begrijpt het al, ik ben een fan!

Als ik het goed heb  begrepen is de Baztan-serie een trilogie. Met spanning wacht ik dan ook het derde deel van de serie af.