Zondagskracht is het langverwachte slotdeel in de Zondagstrilogie van
bestsellerauteur Judith Visser.
Van Zondagskinden en
Zondagsleven, de eerste twee delen in de Zondagstrilogie heb ik genoten. Beide
boeken hebben ndruk op gemaakt.
Bijzonder om te lezen hoe
iemand met autisme het leven en de wereld om zich heen ervaart en hoe lastig
het kan zijn om mee te leven. Naar dit laatste deel was ik dan ook erg
nieuwsgierig.
Zondagskracht
Jasmijn Vink had één doel: een wereld van rust,
liefde en structuur voor zichzelf creëren. Nu dat is gelukt, leeft ze in een
prikkelarme oase, waar zij en haar honden tot bloei komen. Maar wanneer haar
dierbare bubbel toch niet bestand blijkt tegen invloeden van buitenaf, komt
alles wat ze zo zorgvuldig heeft opgebouwd op losse schroeven te staan…
Terwijl de buitenwereld steeds verder afbrokkelt,
probeert Jasmijn haar innerlijke wereld onder controle te krijgen. Maar hoe kun
je trouw blijven aan wie je bent zonder anderen te belemmeren om óók volledig
zichzelf te zijn?
In het tweede deel van de
trilogie lazen we al over het leven dat Jasmijn voor zichzelf had gecreëerd. In
het derde deel gaat haar leven samen met Nick en hond Puri verder. Jasmijn
schrijft en houdt lezingen en haar leven gaat zijn gangetje.
Vanaf het begin van het boek
pakte het verhaal me. Jasmijn heeft het lastig met het verlies van haar moeder
en ze weet niet zo goed hoe ze verder moet met haar leven. Het verlies en de
gevoelens die dit bij Jasmijn teweeg brengen is zo goed beschreven, dat het me
echt raakte.
Dan krijgt Jasmijn ook nog
eens te maken met veranderingen rondom haar schrijven en dan is er ook nog eens
de Covid-epidemie. Beide gebeurtenissen zetten haar leven op de kop en het is
moeilijk voor Jasmijn om zich staande te houden. Het verlies van haar moeder
schrijft ze van zich af in een boek. De blijdschap en het geluk dat haar honden
haar geven (spoiler: ja, er komt gezinsuitbreiding) houden haar staande samen
met de liefde en het geduld van Nick.
Werkelijk prachtig zoals
niet alleen de gevoelens en gedachten van Jasmijn over het verlies van haar
moeder en het leven met autisme worden beschreven, maar ook het gedrag van de
hond(en) en hoe zij hun baasje aan voelen en haar helpen socialer te zijn. En dan
is er ook nog een oudere heer die Jasmijn leert kennen en zijn bijzondere
verhaal.
Een bijzondere en goede
toevoeging aan het boek vond ik de vragen die Judith Visser stelt en
beantwoord.
Als lezer ging ik van
ontroering, naar vertedering en bewondering voor Jasmijn. Een prachtig slot van
de trilogie heeft Judith Visser met Zondagskracht geschreven! Mocht je de boeken nog niet hebben gelezen,
dan zou ik dat gaan doen! Ik vind het bijna jammer dat ik ze nu allemaal heb
gelezen. Nu hopen dat er nog weer een mooi boek gaat volgen. Volgens mij wordt
daar aan gewerkt………….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten