De geur van lavendel

Na een moeilijke periode in hun huwelijk willen Julia en haar man Luuc een nieuwe start maken. Als Luuc een Frans kasteel kan kopen met een grote olijvenboomgaard, vertrekken ze naar de Provence, de streek waar ze elkaar twaalf jaar geleden ontmoet hebben. Hun oude droom om beautyvakanties te gaan organiseren wordt werkelijkheid. Als Julia korte tijd na Luuc arriveert is de plaatselijke bevolking in mineur: de geliefde kunstenares Chérie is vermist. Dan wordt in het kasteel een lijk van een jonge vrouw ontdekt...

Van de Crime Compagnie ontving ik een exemplaar van Chateau de Provence, waarvoor dank! Het boek ziet er bijzonder mooi uit met de velvet-cover. Daarbij zit er in het boek een  boekenlegger met de geur van lavendel. Ogen dicht, ruiken en het is alsof je in de Provence bent.

Het verhaal van de twee ik-vertrekkers Luuc en Julia neemt je mee naar de Provence. Zelf was er nog nooit, maar na het lezen van het boek voelt het wel alsof ik er was voor een fijne vakantie. Helaas is het, net als op de tv ,voor Luuc en Julia niet allemaal rozengeur en maneschijn. Goederen die te laat, of niet, worden geleverd maar er ‘demain’ zullen zijn; tegenvallende reparaties en geldtekort.

Julia krijgt het idee dat zij niet gewenst zijn door de mensen in de omgeving. Slechts een aantal mensen helpt hen; Nicolas, Amelie en Joseph. Met het vinden van het vrouwenlichaam in het Chateau, worden er allerlei gebeurtenissen in gang gezet. Was Chérie eerder op het Chateau en waarom? Wat is de rol van Joseph? Er duiken verschillende potentiële daders op. Maar hoe zit het nu werkelijk, en wil Luuc inderdaad wel een nieuw begin maken met Julia.

Een verhaal dat je meeneemt naar de lavendelvelden in de Provence en waar je de beelden van het Chateau voor je ziet. Persoonlijk vond ik het niet een superspannend verhaal, wel een onderhoudend verhaal met goede sfeerbeschrijvingen en wel steeds de vraag wie nu de dader is.

Een lekker boek om een tijdens een vakantie te lezen, maar ook zo in een bijna lenteachtig weekend op de bank in Nederland.

Een gelukkig gezin. Zijn ze dat ooit wel geweest?

Een gelukkig gezin. Zijn we dat ooit wel geweest? 

Simone Steenbeecks grootste wens was moeder worden. Een gezin om voor te zorgen. Helaas bleef een zwangerschap uit en koos ze samen met haar man Richard voor een andere weg. Ze werden de trotse adoptieouders van de Braziliaanse Daniel en Nina. Niet lang daarna raakte Simone alsnog zwanger en dochter Veerle completeerde het gezin. 
Nu, bijna twintig jaar later, woont het gezin Steenbeeck in het idyllische Hattem aan de IJssel. Simone heeft een patisserie in het dorp, Richard is leraar in het vlakbij gelegen Zwolle en de kinderen… daar stokt het perfecte plaatje. Langzaam slaan er gaten in het warme, veilige nest dat Simone haar gezin wil bieden, en ongemerkt schuiven ze naar de rand van de afgrond.

Met de psychologische thrillers Een vlaag van waanzin en Sluipend gif is Corine Hartman weer een heel nieuwe weg in geslagen in haar schrijverscarriëre. De recensies over deze psychologische thrillers waren niet anders dan lovend. De lat lag dan ook hoog voor de nieuwe thriller Het kwaad in ons.

De omslag en de flaptekst maken nieuwsgierig als je het boek in handen hebt. Als je het boek dan gaat lezen, wordt die nieuwsgierigheid alleen maar groter. In het begin van het verhaal vroeg ik me af waar gaat dit naartoe? Nu weet ik –wederom- dat het naar een geweldig verhaal gaat.

Zo knap en bijzonder hoe Corine Hartman het verhaal heeft opgebouwd in de verschillende lagen vanuit Richard, de vader, Simone, de moeder en natuurlijk de kinderen Daniel, Nina en Veerle. De gedachten en gevoelens van zowel de ouders, als de kinderen die het allemaal zo goed willen doen. De eenzaamheid van Daniel en Nina, ieder op hun eigen manier, vond ik aangrijpend. Niet dat het iets goedmaakt van de later door hen gepleegde daden en de wereld waarin ze zijn beland, maar wel voorstelbaar vind ik. Simone die het zo goed wil doen, wil zorgen en koesteren, maar niet meer weer wat ze moet, behalve soep maken en cupcakes bakken. Richard die zich terug trekt, omdat hij ook nog andere teleurstelling moet verwerken. En dan de verrassing aan het einde van het verhaal.

Mij laat het verhaal zeker niet onberoerd, eerst lijkt het te kabbelen, maar de onderstromen brengen veel te weeg. Vanochtend las ik het boek uit maar het is alsof ik nog afscheid van het gezin moet nemen. 

En dan de omslag die ik voor het lezen al mooi vond en nu het boek uit is een diepere betekenis heeft gekregen.

Rest mij een diepe buiging te maken voor Corine Hartman met deze geweldige psychologische thriller!