Een geweldig mooie afsluiter!

Naar het  derde  – en laatste - boek uit de trilogie rondom Unai López de Ayala heb ik uitgekeken. De eerste twee delen De stilte van de witte stad en De riten van het water, heb ik met veel plezier gelezen. 

Waar gaat het in dit derde boek over:


Vitoria, 2019. De roman De heren van de tijd, die zich afspeelt in de Middeleeuwen, is een groot succes. Hij verschijnt onder het mysterieuze pseudoniem Diego Veilaz.

Vitoria, 1192. De legendarische graaf Diago Vela komt thuis na een missie van twee jaar, hem opgedragen door de koning. Hij treft zijn broer aan, getrouwd met de vrouw die ooit zíjn bruid was.

In het heden krijgt Unai López de Ayala te maken met een reeks gruwelijke moorden, identiek aan beschrijvingen in De heren van de tijd. Zijn onderzoek leidt naar de toren van Nograro, een fort dat al eeuwen bewoond wordt door dezelfde familie. Gaandeweg vindt Unai in De heren van de tijd allerlei overeenkomsten met zijn eigen verleden. En deze ontdekking zal voor hem en zijn familie alles veranderen.


De cover van het boek vind ik weer prachtig. Daarbij speelt het boek in het Noorden van Spanje – voor mij extra aantrekkelijk – met een mooie stad als San Sebastian.


In De heren van de tijd is de hoofdpersoon wederom Unai met zijn naasten. Natuurlijk zijn daar zijn vrouw Alba, dochter Deba, zijn grootvader, zijn dierbare collega Estabaliz, broer German en andere collega’s die ook in de andere delen een rol speelden. Ook komen er personages aan bod, die in de andere twee delen aan bod kwamen of zelfs een grote rol speelden. 


Je wordt meegenomen in het verleden met Diago Vela meegenomen naar zijn leven.  Er gebeuren vreemde dingen in zijn stad als hij daar na lange tijd weer terugkeert. 


In het heden neemt Unai ons mee. Er worden vreemde, zelfs bizarre, moorden gepleegd in zijn stad. Het lijkt of Unai het steeds moeilijker heeft als hij wordt geconfronteerd met de slachtoffers. Wil hij zijn werk wel blijven doen? In zijn privé leven gebeuren ook dingen die niet leuk zijn. Het lijkt er zelfs op dat zijn familie slachtoffer wordt van een misdrijf.

Daarbij lijken de moorden die zijn gepleegd verrassend veel op die zoals ze in het boek over Diago Vela worden beschreven. Wie heeft toch dat boek geschreven en waarom? De schrijver is onbekend, zoals ook de dader van de moorden dat lijkt. Hebben ze met elkaar te maken/

Unai zet alles op alles en net als hij denkt dat er geen openingen meer zijn in het onderzoek wordt zijn familie hard geraakt.


Weer een bijzonder mooi en goed geschreven verhaal. Je blijft in het duister tasten net als Unai en wordt – ook net als hij – op het verkeerde been gezet.

Een mooi derde boek als slot van de trilogie. Jammer maar ook weer precies goed denk ik. Het zal geen nieuws zijn: ik vind het weer een prachtig boek! Ik hoop dan ook dat we meer van de schrijfster zullen horen.


Tip: Lees dit boek niet als een stand alone, maar lees eerst de andere twee delen. Dat maakt het lezen van dit derde deel nog fijner, en daarbij kun je de verwijzingen dan nog beter duiden.

#Hebbanbuzz: De stagiair

Dankzij de #Hebbanbuzz was ik in de gelegenheid om De Stagiair vooruit te lezen. Waarvoor dank!

Waar gaat het boek over:

Volgens de 42-jarige hoofdredacteur Katherine is de nieuwe stagiair Lily een typische millennial: verwend, hypercorrect en zelfbewust. Met haar tante als directeur heeft ze het bovendien maar gemakkelijk als nieuwkomer op de redactie. Lily ziet Katherine juist als een wezen uit een ander tijdperk: hiërarchisch, onaardig en denigrerend.

De komst van Lily op de redactie van het Women’s Leadership-magazine verandert alles aan het leven van Katherine. Tot haar eigen ongenoegen raakt ze in de ban van de jonge vrouw, die haar pijnlijk herinnert aan haar eigen ouder worden en vervlogen ambitie. Lily doet poeslief, maar er klopt iets niet. Wanneer Lily toevallig vrienden wordt met háár man en opduikt op borrels met haar vrienden, begint Katherine nerveus te worden. Is zij paranoïde? Of wil Lily haar iets duidelijk maken?

De beschrijving van het boek sprak me aan. Als je maar lang genoeg bij dezelfde organisatie blijft werken, behoor je op een bepaald moment vanzelf tot de ‘oude garde’. Eerst denk je bij een stagiaire ‘het kon mijn jongere zusje zijn’, daarna ‘het kon mijn dochter zijn’, en nu denk ik ‘ze zou mijn kleindochter kunnen zijn’. Ik spreek over een vrouwelijke stagiair, want in de organisatie waarin ik werk zijn mannen niet zo dik gezaaid.

Maar de inhoud van het boek.                                                                                    Katherine en Lily maken op de ochtend,  waarop de  nieuwe baas zich gaat presenteren, kennis. Dat het een nichtje van baas Gemma is, ontdekt Katherine pas op kantoor. Vanaf dat moment lijkt Katherine een haat–liefde-verhouding te hebben met Lily.

Het verhaal wordt verteld vanuit Katherine en Lily. Katherine haar verhaal is wat uitgebreider en daardoor soms wat langdradig. Zij heeft  dan ook een langere geschiedenis, gezien haar leeftijd. Ze woont met haar man in een appartement, hun toekomstdromen en plannen zijn niet uitgekomen zoals ze hadden gehoopt. Katherine lijkt nogal negatief en dat straalt ze ook, een soort van teleurgesteldheid in het leven. Zet tegenover die houding, de houding van de frisse Lily, die voortdurend met nieuwe flitsende ideëen op de proppen komt. Katherine wil bij de jonge garde horen maar ook weer niet. En dat terwijl Lily toch geniepig meer dan haar best doet om Katherine dwars te zitten.

Uit de verhaallijn van Lily wordt pas laat  echt  duidelijk, waarom ze Katherine  zo dwars zit, of sterker nog, haar alles af wil nemen. Beide vrouwen blijken niet te zijn wie ze lijken. Gevormd door hun jeugd, gedragen ze zich zoals ze zich dat aangeleerd hebben.

Ik vond het een minder interessant  boek dan ik had verwacht. De schrijfstijl heb ik als niet echt prettig ervaren. Waar ik me in de stijl aan stoorde kan ik niet echt zeggen, het las gewoon niet prettig voor mij. Het verhaal boeide, maar was soms ook wat lang van stof. Het verhaal van Katherine vond ik wat te breedsprakig in vergelijking met het verhaal van Lily, wat wel meer de diepte in had gemogen. Voor mij niet echt een aanrader.

Ken jij de Speelgoedman?

Heleen van Hoven maakte haar thriller debuut met het Carpa Complot, ook won zij met het Carpa Complot de thrillerwedstrijd van De Crime Compagnie.

De Speelgoedman is de tweede thriller van Heleen van Hoven. De beschrijving van het boek wekte mijn nieuwsgierigheid en door de Crime Compagnie was ik in de gelegenheid om deze twee thriller te lezen. Waarvoor dank!

Waar gaat De Speelgoedman over?

Fee Kastelijn vindt Dubbelman aardig, sinds hij haar als enige van haar collega's voor haar opkwam toen pikante foto's op Facebook verschenen. Maar terwijl ze toenadering zoekt, lijkt hij te veranderen. Heeft hij een jeugdtrauma, maar waardoor dan? 

Inigo's nachtmerries beginnen wanneer hij op een dag voor een huis staat, dat hij meent te herkennen. Hij moet in de war zijn, want hij heeft nooit in Amsterdam gewoond. Hij begint te slaapwandelen en doet dingen die hij naderhand vergeten is. Er ontstaan problemen op het werk. Dan gebeuren er dingen die zijn geloof in zichzelf aan het wankelen brengen. Wie is Inigo Dubbelman eigenlijk? De vraag gooit hun levens overhoop. Het antwoord is dodelijk.

Het verhaal van de Speelgoedman wordt afwisselend verteld vanuit Inigo met flashbacks naar het verleden en Fee vertelt het verhaal aan haar zus Sabine. Het boek is geschreven in korte hoofdstukken, waardoor het boek snel leest. 

In het begin moest ik even wennen aan de manier van schrijven c.q. vertellen. De flashbacks van Inigo zorgden even voor wat verwarring, maar de reden van de flashbacks wordt al snel duidelijk. 


Inigo is een wat stille man die in het huis van zijn overleden moeder woont, waar bijna alles nog is zoals het was toen zijn moeder er nog was. Inigo doet met grote toewijding zijn werk en lijkt een rustig privébestaan te leiden. Fee probeert om Inigo uit zijn schulp te trekken. Zij lijkt Inigo steeds beter te leren kennen, maar het valt haar op dat hij soms vreemd reageert en gebeurtenissen lijkt te zijn vergeten.  
Inigo kampt inmiddels, na een bezoek aan de tandarts, met vreemde gewaarwordingen. Hij heeft nachtmerries en weet zich soms niet meer te herinneren of iets wel of niet is gebeurd. Uiteindelijk zoekt Inigo hulp en gaat ook op zoek naar waar hij vandaan komt. Wie kunnen hem nog vertellen over zijn jeugd en zijn vader, want de nachtmerries lijken uit een onverwerkt trauma uit zijn jeugd voort te komen. 
Er gebeuren steeds meer vreemde dingen en Inigo twijfelt meer en meer aan zichzelf. Een detective helpt hem met zijn zoektocht naar zijn verleden. Heel langzaam komt stukje bij beetje zijn bijzondere verleden naar boven. Wie is hij eigenlijk?


Een boek wat boeit en wat in het tweede deel in een stroomversnelling lijkt te komen. Er komen opeens zoveel dingen naar boven dat je wilt blijven lezen. Het plot is verrassend. Voor mij een prima eerste ervaring met de schrijfster Heleen van Hoven!

Een fijne thriller voor lekkere leesuren. Wat mij betreft dan ook een dikke aanrader voor thrillerliefhebbers.

Het geheim van Belmonte.

Soms zie je een boekomslag en denk je ‘die wil ik’. Zo had ik dat met Het geheim van Belmonte. Een mooie cover met twee vrouwen, één in het verleden en één in het heden.


Waar gaat het over:


Wanneer haar grootmoeder Franca onverwacht sterft, erft Simona, een Italiaans-Duits gastarbeiderskind van de derde generatie, een huis in de Italiaanse Marken waarvan ze het bestaan niet kende. De jonge landschapsarchitecte uit Allgäu vertrekt naar het verre Belmonte, een dromerig, middeleeuws dorp op een heuvel waar de tijd lijkt stil te staan. Daar vindt ze het levensverhaal van Franca op cassettes. Beetje bij beetje volgt Simona de sporen van haar voorouders van een verlaten klooster naar een landgoed met een verlegen eigenaar, waar ze uiteindelijk een angstaanjagende waarheid ontsluiert.


Wat een prachtig en fijn verhaal! Je wordt meegenomen in de generatie van vier vrouwen in Italië en Duitsland. Het verhaal begint in de Tweede Wereldoorlog met Teresa. 


Simone erft het huis van haar oma Franca in Italië. Het komt goed uit want Simone zit niet lekker in haar vel en kan in Italië tot rust komen. Alleen loopt het met die rust iets anders dan gepland. Het huis verrast haar en ook de mensen van Belmonte verrassen haar. Waarom had haar oma dit huis en wat deed ze daar in de periodes dat ze daar was? Wat zocht en vond ze daar. Simone stuit bij toeval op een brief met cassettebandjes waarop Franca haar het levensverhaal en dat van haar moeder,Teresa, en Simones moeder uit de doeken doet.


Een aangrijpend verhaal. Tussen de hoofdstukken door lees je wat Simone meemaakt en wat haar gedachten zijn over haar toekomst. Ze ontmoet een stille man die haar buurman blijkt te zijn. Waarom woont hij zo afgelegen en is hij ook zo stug als hij lijkt te zijn.


Je wordt meegenomen met Franca als ze naar Duitsland gaat om daar haar geluk te beproeven. Ze wist altijd dat zij anders werd gezien in Belmonte en ging daarom naar Duitsland. Daar vindt ze een baan en stippelt haar toekomst uit. De moeder van Simone wordt geboren, maar het leven met een dochter is niet zoals Franca zich dat had voorgesteld. Door haar verhaal op de cassettes leef je mee in haar tijd en daar tussenin leef je mee met Simone.

Een fijn boek wat ik erg slecht weg kon leggen, omdat het me zo boeide, ik wilde weten waarom de vrouwen zo hadden geleefd als ze deden en hoe het met Simone verder zou gaan.


Een aanrader vind ik het dit boek. Als je nu niet naar Italië kan voor een vakantie, lees dan dit boek en je bent er een beetje.

Zeg maar Joe, de hebbanbuzz

Zeg maar Joe las ik voor de Hebbanbuzz. Nog niet eerder deed ik hieraan mee. Toen ik de beschrijving van het boek las voor de hebbanbuzz heb ik me impulsief opgegeven. En….ik mocht meebuzzen. Normaliter lees ik vooral thrillers en romans, nu dus een boek buiten mijn comfortzone! De beschrijving van het boek:

Hoofdpersoon Joe duikt vanuit het niets op in het Nieuw-Zeelandse Christchurch, direct na een wereldwijd, mysterieus natuurverschijnsel. Al snel trekt deze intrigerende Joe de aandacht overal naar zich toe.
En dat is niet zo gek: Joe is onweerstaanbaar sexy, spreekt alle talen, geneest mensen, heeft een afwijkend DNA en geen vindbaar verleden. Wie is deze man?

Deze actuele roman gaat over hoe het zou zijn als Jezus terug zou komen op aarde. En dan niet zoals de Bijbel voorspelt, maar gewoon in een eigentijdse, moderne versie. Wat zou hij vinden van onze samenleving, wat zou hij doen? En hoe zouden wij op hem reageren?

De timing van Joe’s verschijning is uitstekend. Twaalf genieën die proberen oplossingen te vinden om de mensheid te redden hebben juist nu een leider nodig. Is Joe, de man die beweert de teruggekeerde zoon van God te zijn, inderdaad de leider die zij zoeken? Kan hij rekenen op de steun van de hele wereldbevolking en lukt het hem om ook nog eens wereldleiders en geestelijk leiders op één lijn te krijgen? In deze overtuigende roman laten de schrijvers hun licht schijnen op de grootste uitdagingen van onze tijd. Ze schetsen een toekomst waarin we – eindelijk - allemaal samenwerken voor het behoud van onze aarde en al het leven dat zich daarop bevindt.

Een bijzonder boek is het zeker! Een verhaal wat goed wegleest. Nu en dan vond ik bepaalde stukken weleens wat omstandig verwoord, maar over het algemeen een prettige schrijfstijl. Waar ik aan moest wennen is, dat het een soort modern Bijbelverhaal lijkt te worden op een bepaald moment. Als de verhalen uit de Bijbel je een beetje bekend zijn, dan zijn er – in mijn ogen – bijzondere raakvlakken. Wist ik tijdens het lezen af en toe niet wat ik van het boek moest vinden, nu weet ik dat wel. Het heeft een paar dagen geduurd, alsof het moest indalen.

Er zitten mooie dingen in, dingen die je laten nadenken of een glimlach ontlokken. Het is een utopie om in een wereld te leven waarin er geen oorlog, honger of andere nare dingen gebeuren. Toch denk ik, dat de wereld een stuk prettiger kan zijn. De twaalf regels die worden opgesteld voor de toekomst, vind ik goed bedacht. Een beetje Bijbel 2.0, af en toe. Hoe mooi zou het zijn als de wereldleiders zich verenigen en als religieuze leiders dat ook zouden doen. Onhaalbaar denk ik stiekem, maar al zouden we maar in een heel klein stukje slagen. Beginnen met vriendelijker naar elkaar te zijn, er voor een ander te zijn. Heel kleine dingen maken nu ook al het verschil.  Een filosofisch boek waarvan het geen kwaad kan om ook jongeren te laten lezen. In het boek wordt een beroep op de jongeren gedaan, zoals ook Rutte dat in een van zijn persconferenties ook deed. Uiteindelijk gaat het in de wereld van de toekomst om de jongeren.

Toen ik deze recensie schreef wist ik nog niet, dat een aantal dagen later, in alle hevigheid de strijd los zou barsten rondom de dood van George Floyd. Weer oordelen we over elkaar en veroordelen elkaar.