Ciao Sicilia

Van De Crime Compagnie ontving ik een exemplaar van Ciao Sicilia, de tweede ik-vertrek thriller van Marelle Boersma. In februari 2018 las ik Chateau Provence, de eerste ik-vertrek thriller. Zelf vertrok Marelle naar Portugal waar ze nu woont en schrijft. Sicilië is een eiland waar ik al tweemaal voor een vakantie verbleef en ik was dan ook benieuwd naar de sfeer van het boek.

Op het moment dat Anne de envelop in een brievenbus laat vallen, weet ze dat ze nooit meer terug kan. Haar werk als chocolatier, haar echtgenoot Benny en haar vriendschap met Daan, alles moet ze achterlaten. Haar leven zal nooit meer hetzelfde zijn. Ze vertrekt naar het Italiaanse eiland Sicilië in de hoop dat ze daar nooit gevonden wordt...

Lovende woorden op de achterkant van het boek maakten me erg nieuwsgierig naar het verhaal van Ciao Sicilia.

Het verhaal start een beetje verwarrend. Later in het verhaal vallen de gebeurtenissen op hun plek. De sfeer op het eiland, zoals die wordt beschreven, bracht me terug naar Sicilië. Dan heb ik het nog niet over de beschrijving van de geuren en smaken als het over het maken van de chocola gaat.

Anne is een vrouw die lang niet haar leven in eigen handen heeft genomen. Eenmaal op Sicilië verandert dat. Langzaam lijkt ze een andere persoon te worden. Ze neemt het heft meer en meer in eigen handen, dat zal ze ook wel moeten door de omstandigheden waar ze in belandt. Als je aan Sicilië denkt, denk je aan de Etna en de maffia. Eén van beiden komt in het verhaal dan ook sterk naar voren en daarmee ook keuzes die moeten worden gemaakt. Het verhaal vond ik niet super spannend en ik vond het dan ook geen echte thriller. Wel vond ik de verandering van mensen (van niet alleen Anne) mooi om te lezen. Het verhaal boeide me en las prettig, maar ik zat niet op het puntje van mijn stoel.

Al met al wel een fijn boek om te lezen.

Zelfmoord, of.........

Drie jonge mensen.
Drie zelfdodingen.
Klopt dat wel? Of is er meer aan de hand?

Isabel Dieudonné, specialist postmortale zorg en ex-rechercheur ontrafelt beetje bij beetje een duistere waarheid. Ze bijt zich vast in de zaak maar verliest daarbij zichzelf uit het oog.

Verdoemd is alweer het derde boek van Mariska Overman met Isabel Dieudonné als hoofdpersonage. 

Van de Crime Compagnie ontving ik een exemplaar om een recensie te schrijven. Waarvoor hartelijk dank!

Na het lezen van de boeken Hoofdzaak en Voltooid voelde het lezen van Verdoemd als een warm bad. De collega’s van Isabel; Peter, Harry en Damon komen weer in het verhaal voor. Voor de lezers die de voorgaande boeken niet hebben gelezen wordt wat voorafgegaan is in die boeken kort samengevat aan het begin van het boek.

Isabel neemt als specialist post-mortale zorg niet voetstoots een doodsoorzaak aan. Zij kijkt verder. Het bloed als ex-rechercheur kruipt waar het niet gaan kan.  Bij weer een als zelfmoord aangemerkte zaak krijgt Isabel het gevoel dat er iets niet in de haak is en ze gaat, tegen de zin van de recherche, op onderzoek uit. De drie jonge mensen, waarvan wordt aangenomen dat zij zelfmoord hebben gepleegd, blijken een heel verschillende achtergrond te hebben. Toch denkt Isabel dat het geen zelfmoord is geweest waaraan zij zijn gestorven.

In dit boek neemt – naar mijn idee – het privéleven van Isabel een grotere rol in dan in de andere boeken. Het verhaal gaat dieper. Over de relatie met haar broer David, die gedetineerd is, en haar relatie met Harry. Als lezer zat ik niet op het puntje van mijn stoel van spanning, maar merkte ik dat het verhaal onder mijn huid ging zitten.

We hebben in de media kunnen lezen dat het vaker voorkomt dat nabestaanden van iemand die door zelfmoord om het leven zou zijn gekomen, wel eens twijfelen of dat wel de echte doodsoorzaak is. In haar boek verwijst Mariska Overman dan ook naar Kees van der Spek, die over dit onderwerp een tv-programma maakte.

Mariska Overman toont niet alleen aan dat zij veel kennis van de onderwerpen heeft waar zij over schrijft, maar ook de personages worden goed uitgewerkt. Als lezer heb je niet alleen gevoel betrokken te zijn bij Isabel, maar ook bij haar collega’s, de slachtoffers en de nabestaanden. Na het lezen van dit boek zal ik me bij berichten over zelfmoord, als beschreven in Verdoemd, altijd blijven afvragen: ‘is het werkelijk zelfmoord?’

Pijl en boog.

Helen Grace ziet zich geconfronteerd met een nieuwe nachtmerrie. De slachtoffers hangen met pijlen doorboord aan de statige oude eiken in het bos. Waarom worden hulpeloze -vakantiegangers opgejaagd tijdens het campingseizoen? Wat hebben de moorden te betekenen? Is dit soms het werk van een psychopaat? Of is het een teken van een occulte samenzwering en worden de slachtoffers geofferd aan het bos zelf? Helen moet zich in het duister wagen om de waarheid achter deze wel heel macabere zaak te achterhalen.

Arlidge lijkt in Helen Grace een onuitputtelijke bron van inspiratie voor verhalen te hebben gevonden. In dit -als ik goed heb geteld- 8e boek, draait het weer om haar en de haren. Arlidge wordt wel met Karen Slaughter vergeleken qua schrijfstijl. Het gekke is dat ik niet van de boeken van Slaughter houd (met uitzondering van Mijn Dochter), maar van de boeken van Arlidge heb ik nog lang niet genoeg.

Steeds weer komt er een verhaal waarvan je je afvraagt waar het toe zal leiden, dat blijft ook in In de maneschijn lang onduidelijk. Heel langzaam lijken puzzelstukjes op hun plaats te vallen.

Helen Grace heeft inmiddels een nieuwe leidinggevende Grace Jones, voor haar een oude bekende, en iemand die beter begrijpt waarom Helen werkt zoals ze werkt.

Bij het lezen van het boek heb ik me toch wel afgevraagd: waar gaat dit toe leiden? En met mij vroegen Helen en haar team zich dit ook af. Mensen die in het bos wordt opgejaagd en op gruwelijke wijze doorboort met pijlen aan hun einde komen. Wie doet dit en wat wil die persoon duidelijk maken? Door het hele verhaal blijft dit de vraag en volgt er weer een verrassende ontknoping. Daarbij is er voor het privéleven van Helen ook weer de nodige aandacht, net als voor het privéleven van haar trouwe collega’s, maar ook voor een nieuwe soms wat mysterieuze nieuwe mannelijke Hudson.

Arlidge heeft weer een fijne thriller afgeleverd, die je van begin tot einde in spanning laat. Als thrillerlezer en liefhebber van deze serie beland je in een warm bad. Bekende personages komen weer ten tonele en het verhaal is weer top. En ja het moet al heel raar lopen wil er niet nog een boek over Helen Grace komen. Ik zou zeggen: laat maar komen.

Lazarus, alweer een Scandinavische thriller topper!

In een appartement in Oslo wordt een dode man gevonden. Bij het openen van de vrieskist in zijn keuken doet de politie een vreselijke ontdekking: het slachtoffer blijkt een tot dan toe onbekende grafschenner te zijn en hij bewaarde er zijn trofeeën.

Enkele dagen later vraagt een Duitse collega Joona Linna om hulp bij het onderzoek naar een campingmoord bij Rostock. Joona ziet een patroon opdoemen dat weliswaar krankzinnig is, maar dat hij onmogelijk kan negeren. Sommigen zouden van een wonder spreken als iemand terugkeert uit de dood - anderen van een nachtmerrie.

Van dit nieuwe boek over Joona Linna heb ik weer genoten. Een boek wat ik niet even zo kon pakken om een stukje te lezen, simpelweg om de eenvoudige reden dat ik bleef lezen. Een boek waarbij je wilt doorlezen, maar ook wilt stoppen, omdat je het nog niet allemaal wilt weten in het besef dat je het boek dan uit hebt.

In dit verhaal spelen Joona Linna en Saga weer een belangrijke rol. Privé krijgt Saga  – zoals ook in Jager – weer het nodige voor de kiezen. Joona en Saga jagen op de dader van de moorden. Het alsof het hun oude vijand Jurek Walter is, maar dat is toch onmogelijk?

Meer wil en kan ik niet over het boek zeggen, alleen dat het weer een fijne thriller is die je wel moet lezen als thrillerliefhebber.