Zelfmoord, of.........

Drie jonge mensen.
Drie zelfdodingen.
Klopt dat wel? Of is er meer aan de hand?

Isabel Dieudonné, specialist postmortale zorg en ex-rechercheur ontrafelt beetje bij beetje een duistere waarheid. Ze bijt zich vast in de zaak maar verliest daarbij zichzelf uit het oog.

Verdoemd is alweer het derde boek van Mariska Overman met Isabel Dieudonné als hoofdpersonage. 

Van de Crime Compagnie ontving ik een exemplaar om een recensie te schrijven. Waarvoor hartelijk dank!

Na het lezen van de boeken Hoofdzaak en Voltooid voelde het lezen van Verdoemd als een warm bad. De collega’s van Isabel; Peter, Harry en Damon komen weer in het verhaal voor. Voor de lezers die de voorgaande boeken niet hebben gelezen wordt wat voorafgegaan is in die boeken kort samengevat aan het begin van het boek.

Isabel neemt als specialist post-mortale zorg niet voetstoots een doodsoorzaak aan. Zij kijkt verder. Het bloed als ex-rechercheur kruipt waar het niet gaan kan.  Bij weer een als zelfmoord aangemerkte zaak krijgt Isabel het gevoel dat er iets niet in de haak is en ze gaat, tegen de zin van de recherche, op onderzoek uit. De drie jonge mensen, waarvan wordt aangenomen dat zij zelfmoord hebben gepleegd, blijken een heel verschillende achtergrond te hebben. Toch denkt Isabel dat het geen zelfmoord is geweest waaraan zij zijn gestorven.

In dit boek neemt – naar mijn idee – het privéleven van Isabel een grotere rol in dan in de andere boeken. Het verhaal gaat dieper. Over de relatie met haar broer David, die gedetineerd is, en haar relatie met Harry. Als lezer zat ik niet op het puntje van mijn stoel van spanning, maar merkte ik dat het verhaal onder mijn huid ging zitten.

We hebben in de media kunnen lezen dat het vaker voorkomt dat nabestaanden van iemand die door zelfmoord om het leven zou zijn gekomen, wel eens twijfelen of dat wel de echte doodsoorzaak is. In haar boek verwijst Mariska Overman dan ook naar Kees van der Spek, die over dit onderwerp een tv-programma maakte.

Mariska Overman toont niet alleen aan dat zij veel kennis van de onderwerpen heeft waar zij over schrijft, maar ook de personages worden goed uitgewerkt. Als lezer heb je niet alleen gevoel betrokken te zijn bij Isabel, maar ook bij haar collega’s, de slachtoffers en de nabestaanden. Na het lezen van dit boek zal ik me bij berichten over zelfmoord, als beschreven in Verdoemd, altijd blijven afvragen: ‘is het werkelijk zelfmoord?’