Negen vrienden vieren oudejaarsavond in een
idyllische villa in de Schotse Hooglanden. Het lijkt de perfecte plek om hun
gehaaste Londense leven achter zich te laten en van elkaars gezelschap te
genieten. Het ontbreekt de vrienden aan niets: ze hebben een prachtig uitzicht,
een knappend haardvuur, een provisiekast vol eten en liters champagne. Maar wat
ze ook hebben is geheimen voor elkaar, langgekoesterde jaloezie en bergen
opgekropte woede. Terwijl de sneeuw buiten valt, wordt de spanning in de villa
ondraaglijk.
Als de lucht op nieuwjaarsdag opklaart is een van de gasten
dood. En één van de anderen is de moordenaar.
Maar wie?
De jachtpartij, een
boek wat in de leesclubs en op internet alom werd geprezen, dus die
moest ik ook lezen.
Een aantrekkelijk en
spannend geschreven verhaal. Ieder blijkt zijn eigen beweegredenen te hebben om
samen te komen en de oudejaarsavond te vieren. De één wil erg graag een plek in
de vriendenclub, de ander voelt zich er buiten staat omdat ze geen partner heeft,
een stel heeft het gevoel de vriendengroep ontgroeit te zijn en zo heeft ieder
van de 9 personen zijn eigen verhaal.
Een verhaal wat ik eerst
niet erg duidelijk vond, maar wel in een erg prettige stijl is geschreven
waardoor ik doorlas en de puzzelstukjes steeds meer op zijn plaats vielen. Een aantal
personages intrigeerden me echt. Waarom waren ze daar?
Een huis in the middle
of nowhere, met twee op zijn minst vreemde beheerders van het huis en
bijbehorend landgoed.
Dan blijkt er ook nog
een seriemoordenaar in de streek rond te waren en wordt een van de gasten dood
gevonden.
Voldoende ingrediënten om een verhaal spannend neer te zetten,
waarvan het boek het resultaat is. Als lezer ben je aan het meepuzzelen. Voor
mij was het lang onduidelijk wie nu de moord had gepleegd.
Een aanrader!
Wenen, eind jaren dertig. De vijftienjarige
Stephan en zijn beste vriendin Zofie-Helene hebben een zorgeloze jeugd, maar
hun leven staat op het punt om te slaan. Stephan is Joods en Zofie-Helene is de
dochter van een opstandige krantenuitgever. Als Hitler de macht grijpt, slaat
het noodlot toe. Maar er is hoop in de duisternis. De Nederlandse
verzetsstrijder Truus Wijsmuller-Meijer zet haar leven op het spel om Joodse
kinderen naar veiliger gebied te smokkelen, terwijl landen hun grenzen voor het
groeiende aantal vluchtelingen sluiten. Als Groot-Brittannië aangeeft kinderen
uit het Duitse Rijk toe te laten, is Tante Truus vastberaden, en zij eist
toestemming van Eichmann om de kinderen te redden… In een race tegen de klok
begeleidt ze Stephan en Zofie-Helene, en uiteindelijk duizenden anderen
kinderen, op een levensgevaarlijke tocht naar een onzekere toekomst… Kan ze de
kinderen en zichzelf redden?
Truus is getrrouwd met Joop.
Truus zet zich in om Joodse kinderen naar veilig gebied te brengen. Zij begint
hier al in 1936 mee, toen werd het voor Joodse mensen in Duitsland en
Oostenrijk al lastiger door de opkomst van de partij van Adolf Hitler.
Stephan, een Joodse
jongen, en Zofie-Helene, een niet Joods meisje zijn bevriend en misschien is
Stephan zelfs een beetje verliefd op Zofie-Helene. In de voor Joden steeds
lastig wordende tijd in Wenen – met name na de annexatie van Oostenrijk door
Hitler in 1938 - ontwikkelen zij zich samen. Stephans vader is eigenaar van de
chocoladefabriek Neumann en de moeder van Zofie-Helene is journaliste en anti
Hitler. Beide families raken in het nauw
in het leven in Wenen.
Ondertussen loopt er ook
een draadje door het boek over Adolf Eichmann. Hoe hij in de partij van Hitler
beland en daar doorgroeit naar de top. En hoe hij in de levens van Stephan,
Zofie-Helene en Truus verwikkeld raakt
Truus blijft haar
gevaarlijke werk doen. Samen met de regering in Engeland ontstaat er een plan
om een groot aantal kinderen uit Wenen weg te krijgen en naar Engeland te
brengen. Hiervoor moet zij in gesprek met Adolf Eichmann. Slaagt dit plan en hoe gaat het verder met Stephan en Zofie-Helene en
hun families?
Het boek komt wat traag
op gang met de beschrijvingen van het leven van Stephan en Zofie-Helene, maar
langzamerhand ontspint het verhaal zich tot een spannende maar ook ontroerende
reis door het leven van de drie hoofdpersonen.
Een prachtig verhaal wat
mij heeft ontroerd en aangegrepen en waar ik een traan bij heb gelaten. Onvoorstelbaar erg wat mensen elkaar aan kunnen doen, maar ook onvoorstelbaar mooi wat ze voor elkaar kunnen doen.
Een dikke aanrader!
Ze was zeventien toen de Tweede Wereldoorlog
uitbrak. Tot dan toe had het feit dat Selma joods was geen grote rol in haar
leven gespeeld, maar nu werd het ineens een kwestie van leven en dood. Hoewel
ze in 1942 werd opgeroepen om zich te melden voor een werkkamp, wist ze daar
onderuit te komen. Ze sloot zich aan bij het verzet: onder de naam Margareta
van der Kuit, ofwel Marga, vervalste ze documenten en koerierde ze door het
hele land. Verscheidene keren ontsnapte ze aan de nazi’s, maar in juli 1944
werd ze verraden en via kamp Vught naar Ravensbrück getransporteerd. Anders dan
haar zusje Clara en haar ouders overleefde ze de gruwelen van het kamp. Al die
tijd wist niemand dat ze joods was, en niemand kende haar echte naam. Pas na de
oorlog durfde ze die weer uit te spreken: Selma.
Selma deed haar verhaal bij DWDD aan de tafel
van Matthijs van Nieuwkerk. Wat vond ik haar indrukwekkend; 97 jaar oud en nog
steeds krachtig in het leven staan.
De positiviteit is het die tussen de regels
door als een rode draad door het hele boek loopt. Natuurlijk had ze ook veel
geluk. Ze nam op intuïtie soms net de goede beslissingen of keuzes.
Toch belandde ze in kamp Ravensbrück toen ze
21 jaar oud was, in juli 1944. Daar waren afschuwelijke momenten schrijft ze.
Maar ook daar wist ze te overleven.
Een Tjsechische dame adviseerde haar aan leuke dingen te
denken en niet op te geven. Selma wist toen nog niet hoe het de rest van haar
familie was vergaan, of ze nog leefden.
Ze had steeds geleefd onder de naam die
ze in het verzet gebruikt. Het is aangrijpend als je leest hoe ze de gedachten
aan familie en vrienden niet toeliet, omdat ze bang was om ’s nachts in haar
slaap te praten en dan te verraden dat ze Joods was.
Een meer dan indrukwekkend verhaal van een
vrouw, die misschien wel, juist omdat ze niet wilde opgeven in de oorlog, nu op
97 jarige leeftijd nog zo helder van geest is en het leven leeft.
