Ze was zeventien toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Tot dan toe had het feit dat Selma joods was geen grote rol in haar leven gespeeld, maar nu werd het ineens een kwestie van leven en dood. Hoewel ze in 1942 werd opgeroepen om zich te melden voor een werkkamp, wist ze daar onderuit te komen. Ze sloot zich aan bij het verzet: onder de naam Margareta van der Kuit, ofwel Marga, vervalste ze documenten en koerierde ze door het hele land. Verscheidene keren ontsnapte ze aan de nazi’s, maar in juli 1944 werd ze verraden en via kamp Vught naar Ravensbrück getransporteerd. Anders dan haar zusje Clara en haar ouders overleefde ze de gruwelen van het kamp. Al die tijd wist niemand dat ze joods was, en niemand kende haar echte naam. Pas na de oorlog durfde ze die weer uit te spreken: Selma.
Selma deed haar verhaal bij DWDD aan de tafel van Matthijs van Nieuwkerk. Wat vond ik haar indrukwekkend; 97 jaar oud en nog steeds krachtig in het leven staan.
De positiviteit is het die tussen de regels door als een rode draad door het hele boek loopt. Natuurlijk had ze ook veel geluk. Ze nam op intuïtie soms net de goede beslissingen of keuzes.
Toch belandde ze in kamp Ravensbrück toen ze 21 jaar oud was, in juli 1944. Daar waren afschuwelijke momenten schrijft ze. Maar ook daar wist ze te overleven.
Een Tjsechische dame adviseerde haar aan leuke dingen te denken en niet op te geven. Selma wist toen nog niet hoe het de rest van haar familie was vergaan, of ze nog leefden.
Ze had steeds geleefd onder de naam die ze in het verzet gebruikt. Het is aangrijpend als je leest hoe ze de gedachten aan familie en vrienden niet toeliet, omdat ze bang was om ’s nachts in haar slaap te praten en dan te verraden dat ze Joods was.
Een meer dan indrukwekkend verhaal van een vrouw, die misschien wel, juist omdat ze niet wilde opgeven in de oorlog, nu op 97 jarige leeftijd nog zo helder van geest is en het leven leeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten