Leven, het beste wat we hebben.

Het beste wat we hebben is een boek over stoppen met almaar doorgaan en stil blijven staan, over de complexiteit van collectief oud zeer, over hoever de schaduwen van het verleden reiken, over afscheid durven nemen, over de schoonheid van echte soorten samen, over wat een mens kan doen in een wereld zoals die van nu. 

Deze roman is het eerste deel van een trilogie waarin Griet Op de Beeck een voor haar erg belangrijke thematiek tot op het bot wil proberen uit te spitten. Drie boeken, perfect afzonderlijk te lezen indien gewenst, met drie perspectieven op eenzelfde problematiek, die telkens de ruimte krijgen. Omdat sommige dingen niet simpel te vertellen zijn.

De boeken van Griet op de Beeck staan niet bekend om hun luchtige inhoud, zo ook Het beste wat we hebben niet.

Lucas is een man die vast zit in zijn werk, in zijn huwelijk en in zijn leven. Op een dag staat hij, zonder dat hij eigenlijk weet hoe het zover is gekomen, op een brug waarvan al velen sprongen om een einde aan hun leven te maken.  

Terwijl Lucas er staat gaan er veel dingen door hem heen, voordat hij letterlijk een stap terug doet in zijn leven.

Langzaam wordt duidelijk wat er zich in zijn jeugd een grote rol heeft gespeeld. Zijn zus woont in een instelling en draagt ook de gevolgen van hun jeugd. 

Zij heeft heel duidelijke inzichten en van haar komt dan ook de uitspraak “leven, het beste wat we hebben’.

Een verhaal wat zich langzaam ontvouwt en geschreven in mooie zinnen die een genot zijn om te lezen. Vlamingen en taal, een mooie combinatie.

Er werd weleens beweerd dat juist in de wens het waarlijke geluk ligt, in het nog onvervulde willen, maar niks was minder waar, vond hij. In het weerzien, het vinden, het landen, daar zat het, zoveel wist hij inmiddels zeker.

En zo zijn er vele mooie citaten! Een bijzondere boek weer.

Voor mij persoonlijk blijft toch  Vele hemels boven de zevende –vooralsnog- het mooiste boek van Griet op de Beeck.