Een zondagskind

Jasmijn Vink praat niet. Wel met haar hond. En met Elvis. Die zeggen namelijk niets terug en dat is fijn. Dan hoeft zij zich niet af te vragen wat er bedoeld wordt. Of na te denken over wat ze moet antwoorden. Hoe kan
het dat anderen wel weten hoe ze zich moeten gedragen? Dat mensen zich kunnen afsluiten voor de voortdurende stroom van prikkels, die ervoor zorgt dat haar hoofd implodeert? Met vallen en opkrabbelen leert Jasmijn hoe
ze zich in sociale situaties staande kan houden.

Zondagskind vertelt het verhaal van een jong meisje dat opgroeit in de jaren tachtig en negentig, een tijd waarin weinig bekend was over autisme. Jasmijn bewandelt haar eigen, hobbelige pad en leert bij elk obstakel zichzelf en
de wereld waarin ze leeft beter te begrijpen. Zondagskind neemt de lezer mee in de belevingswereld van iemand met asperger.

Judith Visser was als schrijfster van thrillers al bekend bij veel lezers. Zelf heb ik nog geen thriller van haar gelezen, wel eens in begonnen, maar niet uitgelezen. Met de roman In seizoenen stapte ze over naar het schrijven een heel ander genre.

Van Zondagskind kreeg ik bij de boekhandel een voorpublicatie, en ik was onder de indruk van de prettige schrijfstijl en het onderwerp. Van een lieve vriendin (ook onder de indruk van de voorpublicatie) kreeg ik voor mijn verjaardag het boek! Al snel ben ik in het boek begonnen;  want het leek of het riep ‘ga mij lezen’.

Eenmaal in het boek gestart kon ik slecht stoppen met lezen, toch legde ik het boek af en toe bewust even weg. Om even te laten bezinken wat ik had gelezen en om ervan te genieten. In stilte, bijna als Jasmijn.

Zelf heb ik geen ervaring met autisme of asperger. Wel denk ik dat we bijna allemaal autistische trekjes in ons hebben. Judith Visser schrijft het verhaal van Jasmijn op een wijze, waarbij ik het gevoel kreeg in haar denken en gevoelens te worden meegenomen. Schrijnend bijna als ik las hoezeer ze haar best moest doen om acceptabel te functioneren. Want we zijn allemaal kritisch op elkaars gedrag en vinden bepaald gedrag al snel afwijken van de norm. Bijzonder zoals Jasmijn manieren bedenkt om zich toch staande te houden met behoud van haar eigen ik. Wat een geluk dat Jasmijn in een fijn en warm gezin opgroeit met steun van haar ouders. Toch naast een traan ook een glimlach, gewoon om situaties die je voor je ziet door de manier waarop uitspraken door Jasmijn worden geïnterpreteerd. Een sterk mens al met al!  

Met Zondagskind heeft Judith Visser er een fan bij. In de boekenkast ligt nu  In seizoen te wachten om te worden gelezen, ook daar ben ik erg nieuwsgierig naar geworden. En Judith; blijf dit soort boeken schrijven!

Vallen en weer opstaan

De wereld van de ambitieuze Duitse politica Annika Schaefer stort in elkaar wanneer wordt onthuld dat ze heeft gelogen over haar verleden. Om aan de toorn van haar collega's en schoonfamilie te ontkomen slaat ze op de vlucht en reist ze naar Bergen aan Zee, naar het vakantiepark waar ze met haar grootouders vaak kwam. Daar probeert ze een nieuw bestaan op te bouwen, maar al snel wordt duidelijk dat ze het verleden niet kan ontlopen. En niet alleen het hare...

Met De val van Annika S. hebben Simons en Van der Zijl de eerste roman van een serie van vijf afgeleverd. Van Annejet Van der Zijl las ik eerder (natuurlijk) Sonny Boy en het meest recent De Amerikaanse prinses. Over het laatste boek hield ze een lezing bij mijn favoriete boekhandel hier in de stad, waar ik onder de indruk van de wijze waarop ze vertelde over het schrijven en het doen van onderzoek. Ze vertelde toen, dat haar partner Jo Simons haar had vergezeld toen ze onderzoek deed voor het boek. Haar schrijfstijl spreekt me erg aan en ik was dus ook erg benieuwd naar deze roman van Van der Zijl & Simons samen.

Met het beschrijven van dit verhaal vind ik het lastig om geen spoilers weg te geven. 

Het lijkt een verhaal te zijn wat niet heftig is, maar onderhuids is er wel van alles aan de hand. Annika haar leven passeert in fragmenten de revue. Hoe is ze geworden wie ze is en was. Ze moet proberen haar leven weer richting te geven en dat blijkt niet eenvoudig met alles waarmee ze wordt geconfronteerd.  Door het verhaal heen spelen ook de verhalen van Anna en Martin. Het verhaal van Anna ontroerd me en dat van Martin intrigeerde me. Al met al een boek om snel uit te lezen, want als lezer wilde ik weten waar het verhaal toe zou leiden.

Ik heb genoten van het boek en ben benieuwd naar de volgende in de serie, daarvoor moet ik wachten tot 2019. Dan zal Rijke mensen zijn anders uitkomen, waarin ook voor Annika en Martin weer een rol is weggelegd. Erg benieuwd!

Dolores Redondo verrast zeer aangenaam

Met haar Baztan-serie neemt Redondo ons mee naar de regenachtige bossen van het Spaanse Baskenland. Daar is een moordenaar aan het werk: het dode lichaam van een meisje wordt aan de oever van de Baztan-rivier gevonden.
Inspecteur Amaia Salazar wordt op de zaak gezet. Het brengt haar naar haar geboortestreek, waar ze gehoopt had nooit naar terug te keren. Het is de plek van een donker geheim uit haar jeugd, dat haar voor eeuwig heeft beschadigd.

Met Erfenis van de botten heeft Dolores Redondo het tweede deel van de Baztan-serie afgeleverd.

Het boek gaat zo ongeveer verder waar het vorige deel stopte. Met name voor Amaia geldt dit. Zij is de hoofdpersoon in de serie en haar persoonlijk leven, gaat als een rode draad door beide boeken. In het eerste deel komt al een deel van Amaia’s verleden aan bod. In Erfenis van de botten raakt het verleden van Amaia verweven met de gepleegde misdaden lijkt het wel.

Persoonlijk spreekt de schrijfstijl van Dolores Redondo mij erg aan. In de boeken komen de gebruiken en tradities uit het Baskenland aan de orde. Ook in dit verhaal spelen die een belangrijke rol. Het verhaal rondom de misdaden en de daarop volgende zelfmoorden van de daders is goed opgebouwd.  De link met het persoonlijke leven van Amaia is subtiel in het verhaal verweven.

Een boek met een verhaal waar ik enorm door geboeid was. Daarbij is het de schrijfster gelukt om een meer dan waardig opvolger van Beschermengel te schrijven. De sfeer, het verhaal, alles klopt voor mij gewoon. U begrijpt het al, ik ben een fan!

Als ik het goed heb  begrepen is de Baztan-serie een trilogie. Met spanning wacht ik dan ook het derde deel van de serie af.