Een zondagskind

Jasmijn Vink praat niet. Wel met haar hond. En met Elvis. Die zeggen namelijk niets terug en dat is fijn. Dan hoeft zij zich niet af te vragen wat er bedoeld wordt. Of na te denken over wat ze moet antwoorden. Hoe kan
het dat anderen wel weten hoe ze zich moeten gedragen? Dat mensen zich kunnen afsluiten voor de voortdurende stroom van prikkels, die ervoor zorgt dat haar hoofd implodeert? Met vallen en opkrabbelen leert Jasmijn hoe
ze zich in sociale situaties staande kan houden.

Zondagskind vertelt het verhaal van een jong meisje dat opgroeit in de jaren tachtig en negentig, een tijd waarin weinig bekend was over autisme. Jasmijn bewandelt haar eigen, hobbelige pad en leert bij elk obstakel zichzelf en
de wereld waarin ze leeft beter te begrijpen. Zondagskind neemt de lezer mee in de belevingswereld van iemand met asperger.

Judith Visser was als schrijfster van thrillers al bekend bij veel lezers. Zelf heb ik nog geen thriller van haar gelezen, wel eens in begonnen, maar niet uitgelezen. Met de roman In seizoenen stapte ze over naar het schrijven een heel ander genre.

Van Zondagskind kreeg ik bij de boekhandel een voorpublicatie, en ik was onder de indruk van de prettige schrijfstijl en het onderwerp. Van een lieve vriendin (ook onder de indruk van de voorpublicatie) kreeg ik voor mijn verjaardag het boek! Al snel ben ik in het boek begonnen;  want het leek of het riep ‘ga mij lezen’.

Eenmaal in het boek gestart kon ik slecht stoppen met lezen, toch legde ik het boek af en toe bewust even weg. Om even te laten bezinken wat ik had gelezen en om ervan te genieten. In stilte, bijna als Jasmijn.

Zelf heb ik geen ervaring met autisme of asperger. Wel denk ik dat we bijna allemaal autistische trekjes in ons hebben. Judith Visser schrijft het verhaal van Jasmijn op een wijze, waarbij ik het gevoel kreeg in haar denken en gevoelens te worden meegenomen. Schrijnend bijna als ik las hoezeer ze haar best moest doen om acceptabel te functioneren. Want we zijn allemaal kritisch op elkaars gedrag en vinden bepaald gedrag al snel afwijken van de norm. Bijzonder zoals Jasmijn manieren bedenkt om zich toch staande te houden met behoud van haar eigen ik. Wat een geluk dat Jasmijn in een fijn en warm gezin opgroeit met steun van haar ouders. Toch naast een traan ook een glimlach, gewoon om situaties die je voor je ziet door de manier waarop uitspraken door Jasmijn worden geïnterpreteerd. Een sterk mens al met al!  

Met Zondagskind heeft Judith Visser er een fan bij. In de boekenkast ligt nu  In seizoen te wachten om te worden gelezen, ook daar ben ik erg nieuwsgierig naar geworden. En Judith; blijf dit soort boeken schrijven!