Mij zie je niet; een bijzondere thriller van Loes den Hollander

Je hoort het steeds vaker: puber pleegt zelfmoord ten gevolge van pesten. Je schrikt, je wordt boos, je vraagt je af hoe het mogelijk is dat niemand iets in de gaten had. Toch, als je goed nadenkt, weet je dat iemand iets opgemerkt moet hebben: een leraar, een studiebegeleider, een vertrouwenspersoon. Maar die geven nooit thuis, die verdoezelen hun verantwoordelijkheid met verbijsterde gezichten en bijna poëtische teksten vol medeleven voor de nabestaanden.
Ik ben een nabestaande, ik ben de moeder van een kind dat werd dood gepest. Ik weet sinds die dag hoe de hel eruitziet en ik heb besloten om een paar mensen dezelfde ervaring te gunnen.

Van de Crime Compagnie ontving ik een recensie exemplaar van dit nieuwe boek van Loes den Hollander. De flaptekst sprak me erg aan, ook omdat het onderwerp, pestgedrag wat leidt tot zelfmoord, te veel in het nieuws is de laatste tijd.

De boeken van Loes den Hollander hebben de nodige spanning en lezen vlot weg. Toch is het alsof Mij zie je niet anders is dan haar andere boeken.

Het verhaal wordt afwisselend verteld door Ik, de nabestaande, de moeder van de puber, Amal, die zelfmoord pleegde en door Jeantine.

Na het overlijden van Amal, is het leven van haar moeder een hel geworden, zoals ze het zelf verwoord. Ze heeft  weinig meer om voor te leven. De vader van Amal en zij zijn gescheiden en er is niet veel dat haar nog boeit in het leven. Wat haar doet voortleven is de wrok die ze koestert na de dood van Amal. Waarom heeft niemand op school iets gemerkt en iets aan het pestgedrag gedaan. Er moet toch iemand verantwoordelijk zijn voor de zelfmoord van Amal?

We lezen over de jeugd van de moeder en hoe ze opgroeide tot de vrouw die ze nu is. De moeder vindt de dagboeken van Amal  en gaat ze lezen. In het verhaal zitten stukjes uit het dagboek verweven, stukjes tekst die mij raakten. “Als het pesten niet ophoudt wil ik niet meer leven”.

Je krijgt zowaar begrip voor de moeder die zich wil wreken en dat ook doet voor ze het zelf goed en wel lijkt door te hebben. Waarom wil ze Jeantine zo raken? Wat is de link tussen hen, vraag je je als lezer af. Jeantine en haar man Jerome drijven door verschillende gebeurtenissen uit elkaar. Jeantine heeft op de school waar ze docente was een vervelende ervaring meegemaakt en ook die wordt weer opgerakeld. Hoe weet haar plaaggeest allerlei dingen? Heel behoedzaam gaat de moeder steeds verder in haar plan. Jeantine weet niet meer wie ze kan vertrouwen. Als lezer dacht ik te weten wie nu de moeder eigenlijk echt was. Jeantine dacht ook dat ze het wist.

Maar het boek heeft een verrassende twist aan het einde.

Met dit boek heeft Loes den Hollander laten zien dat zij nog lang niet klaar is met het schrijven van boeken. Een boek wat je aandacht pakt en pas weer wil loslaten als je weet hoe het afloopt.

Daarbij vind ik ook de titel en omslag van het boek nog eens heel goed gekozen.

Conclusie: een fijn boek!