zaterdag 4 april 2020

Confetti regen, met soms wat grijze mist.





Verschillende keren zag ik Splinter Chabot bij Mathijs van Nieuwkerk in DWDD aan de tafel aanschuiven. Een ontwapende jonge man vond ik het. Met het hart op de tong (leek het). Tot de uitzending kwam waarin over het te verschijnen boek van Splinter werd gesproken, had ik niet een idee kunnen hebben van hoever hij was gekomen en welke drempels hij over heeft moeten stappen om nu te zijn wie hij is.

Zijn boek wilde ik dus ook graag hebben, dus vlak voor de Coronacrisis nog gekocht.


De boekomslag vermeldt het volgende:

Wobie groeit op in zijn eigen glitter- en confettiwereld. Thuis lijkt alles een sprookje. Naarmate hij ouder wordt ontdekt hij langzaam maar zeker dat hij anders is dan zijn, broers, anders dan zijn meeste klasgenoten, anders dan hij dacht te zijn. Anders dan wie hij wilde zijn.


Aan de hand van drie delen in het boek met een jongsnaam beleef je met Wobie mee hoe hij zich ontwikkelt, maar vooral ook wat hij ontdekt. 
Het boek is een ontdekkingsreis van een jongen, die al vroeg weet dat hij anders is, maar ook weer niet weet wat er dan anders aan hem is. 
Gelukkig komt hij uit een warm gezin waarin de vader en moeder hem alle ruimte geven om zichzelf te ontdekken en ontwikkelen. Toch blijft het voor hem een strijd om naar buiten te komen met wie hij is en hoe hij denkt te zijn.


Het taalgebruik in het boek vind ik mooi. Tijdens het lezen is het alsof je Splinter hoort praten. 


            Niemand had me gevraagd of ik dit wilde zijn. Niemand had bij me geïnformeerd wat ik ervan zou vinden. Niemand had verteld hoe ik ermee om moest gaan. Opeens was ik het gewoon. Enhoe hard, hoe lang,hoe heftig ik het ook bleef ontkennen, ik kon het niet tegen houden.


Veel woorden in zinnen en mooie zinnen met rake woorden. Ontroerend om over de grijze mist in hem te lezen, maar af en toe wordt je ook blij als lezer, omdat hij ook lichtvoetig door het leven lijkt te kunnen stappen. Als ik nu, na het lezen van Confettiregen, een nummer van Prince hoor moet ik aan Wobie denken.


Een mooi boek voor iedereen, ga het lezen allemaal!



Geen opmerkingen:

Een reactie posten