Een bijzonder leven; een zondagsleven

 

Zondagsleven is het vervolg op de roman Zondagskind (2018) van Judith Visser. Zondagskind vond ik al een bijzonder boek door de manier waarop het is geschreven, namelijk vanuit het perspectief van een jonge Jasmijn en de autobiografische inslag:

Rinkelende telefoons, felle lampen, rumoerige collega's én haar hond mag niet mee. Voor Jasmijn Vink. die autisme heeft, is het dagelijkse kantoorleven een ware beproeving. In Zondagsleven zoekt Jasmijn uit hoe ze, ondanks alle chaos, een veilige en overzichtelijke wereld voor zichzelf kan creëren. Hoe ze haar hoofd boven water kan houden - niet alleen op kantoor, maar ook op het turbulente pad van de liefde. Liefde voor haarzelf, voor haar hond Romy, voor de mensen om haar geen, en in het bijzonder voor die ene man die zo zijn best doet haar te begrijpen... Waar Zondagskind ging over opgroeien met autisme, gaat Zondagsleven over je eigen weg vinden en trouw blijven aan wie je bent.

In Zondagsleven wordt het leven van Jasmijn beschreven vanaf het moment waarop ze zelfstandig haar leven gaat leiden. Dat zelfstandige leven wil zeggen, een eigen appartement en een baan. Natuurlijk is er ook haar vriend. Nick.

Het leven van Jasmijn is niet eenvoudig en dat geldt voor alle facetten van het leven. Bij alle dagelijkse dingen, die voor iedereen heel normaal lijken, moet Jasmijn nadenken hoe deze te organiseren. Komt ze in onverwachte situaties terecht dan kan dat ter plekke problemen opleveren of juist na die tijd in de vorm van hevige migraine. Als er te veel prikkels zijn is het alsof het stormt in haar hoofd. Jasmijn probeert erg om zich te gedragen zoals dat normaal wordt gevonden, dat kan zelfs zijn bij het zich simpelweg voorstellen aan een onbekend. Ze denkt dan wat de 'normale Jasmijn' zou doen en handelt daar dan naar.

Haar hond Romy is haar redding en zonder Romy is het leven erg lastig voor Jasmijn. Romy voelt Jasmijn aan en lijkt haar gerust te stellen. Erg mooi zoals het 'samenspel' tussen Romy en Jasmijn wordt beschreven. Jasmijn haar ouders ondersteunen haar waar nodig. Dan is er ook nog haar vriend Nick. Haar grote liefde. Niet alleen Jasmijn ontwikkelt zich in haar leven, maar vanzelfsprekend Nick ook. Dat geeft wrijving, want in een 'normale' relatie worden op een bepaald moment stappen gezet, maar bij Jasmijn is de structuur heel belangrijk. Hoe kan dit tot en langdurende relatie komen?

Mooi vind ik de manier waarop in het boek het ontstaan van eerste boek van Jasmijn wordt verweven met het leven van Judith Visser. Bijzonder om te lezen hoe moeilijk het voor iemand is om met deze vorm van autisme te leven, bijna nog moeilijker in een volwassen leven dan in een kinderleven, omdat er van eens volwassene verwacht wordt zelfstandig een leven te leiden met alle prikkels en verwachtingen die daarbij horen. En…. als lezer ontdek je dat je zelf toch ook wel iets van autistische trekjes hebt.

Al met al een goed maar ook fijn boek om te lezen met daarbij een lach en een traan.